Kαππαδοκία
ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Ένα από τα μεγάλα θαύματα που δημιούργησε ο θεός στον κόσμου.
Παράξενο και πολλές φορές ανεξήγητο τοπίο για όσους επισκέπτονται τα όμορφα μέρη της Καππαδοκίας.
Καππαδοκία.
Προς τον Βορρά συνορεύει με τον Εύξεινο πόντο.
Νότια με τον ταύρο, και τον Αντίταυρο.
Ανατολικά με την Μεσοποταμία.
Δυτικά με την Φρυγία, και την Γαλάτεια.
Είναι ένα οροπέδιο γεμάτο, ηφαιστειακά πετρώματα. Το όρος Αργαίον, πριν από χιλιάδες χρόνια πλημμύρισε την περιοχή με ηφαιστειακή λάβα, σε απόσταση πάνω από 100 χιλιόμετρα. Με την πάροδο των χρόνων οι πολλές βροχές δημιούργησαν ένα παράξενο και όμορφο τοπίο. Μεγάλη ιστορία σε ένα τόσο μικρό χώρο όπως την Καππαδοκία.
Φρυγοπελαζγοί.
Ήταν εγκατεστημένοι πριν από 6 χιλιάδες χρόνια π.Χ. στην Καππαδοκία.
Απόγονοι φρυγοπελαζγών ήταν: Ίωνες, Αιολείς και Δωριείς.
Ταξιδεύοντας στη Μεσόγειο 3 χιλιάδες χρόνια π.Χ. κατοίκησαν τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο.
Από τα Αρχαία χρόνια ή Ελλάδα εμφανίζεται διπλή.
Η Ασιατική Ελλάδα, και η Ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Η Ασιατική Ελλάδα ήταν το κέντρο εξάπλωσης, του ελληνισμού και του πολιτισμού.
Από τα Αρχαία χρόνια η Καππαδοκία ήταν γνωστή με το όνομα Καταονία.
Το όνομα της Καππαδοκίας εμφανίζεται με πολλές εκδοχές η πιο κοντινή σε κάποια ιστορική αλήθεια είναι:
Πρώτον: Στην περιοχή υπήρχε ο ποταμός που ονομαζόταν, Θερμίδων, με υπερφυσικές ιδιότητες, όποιος έπινε από αυτό το νερό γινόταν υπεράνθρωπος, το νερό αυτό το ονόμαζαν: ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ ΛΗΛΑΡ.
Δεύτερον: Από τα αρχαία χρόνια ή Καππαδοκία φημιζόταν για τους άριστους ΙΠΠΟΥΣ. Στα χρόνια Ρωμαίων τα Άλογα της Καππαδοκίας τα ονόμαζαν ΙΕΡΑ ΖΩΑ.
Κατά άλλη εκδοχή η περιοχή ονομαζόταν ΚΑΠΠΑΕΔΟΙΚΙΑ «Κάππα-εδώ-Οικία» που μεταφράζεται, Λόγω τον πολλών οικιών, εκκλησιών μοναστηριών, με τις πανέμορφες και πρωτότυπες πέτρινες κάπες με κουκούλες που είναι σαν καπάκια στο πάνω μέρος δημιουργούν το μοναδικό στο είδος του τοπίο.
Οι πρώτες ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν, από τους Αιολείς, το 1400 πχ, αιώνα. Στα μέσα του 7ον π.Χ. αιώνα οι Μιλήσιοι, ίδρυσαν αποικίες στα βόρια της Καππαδοκίας. Εγκαταστάθηκαν Έλληνες στα χωριά ΣΙΝΩΠΗ και ΑΜΙΣΟΣ δημιούργησαν εμπόριο και πολύ έγιναν γεωργοί.
Το Ελληνικό πνεύμα τα ήθη έθιμα και η γλώσσα, εξαπλωνόταν συνεχώς στην μικρά Ασία. Οι Έλληνες που ήρθαν στην Καππαδοκία, ενώθηκαν με τους Έλληνες που ζούσαν στην περιοχή, για να αγωνίζονται από κοινού για τα συμφέροντα τους, και πολύ γρήγορα η Καππαδοκία, αναδείχτηκε μεγάλο κέντρο Ελληνικού πολιτισμού, στην περιοχή.
Στης Αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα η Καππαδοκία υποτάχτηκε στους Πέρσες.
Στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα γίνεται ο Αριάνθης ηγεμόνας, όλης της Καππαδοκίας.
Οι Πέρσες διατηρήσαν την εξουσία τους ως την εμφάνιση του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Την άνοιξη του 333 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος με τα στρατεύματα του προχώρησε προς την Καππαδοκία.
Περνώντας από το νότιο μέρος όρισε ηγεμόνα τον Σαβίκτα ο οποίος καταγόταν από την ίδια περιοχή.
Στην συνέχεια προχώρησε προς τα Τυάννα και της κυλικίες πύλες της Καππαδοκίας.
Ο Μέγας Αλέξανδρος έδωσε στης Ελληνικές πόλεις, ανεξαρτησία, οπότε οι Έλληνες που υπήρχαν και οι Έλληνες που ήρθαν στην Καππαδοκία, να κερδίζουν χώρο με τα ήθη έθιμα τους και να μεγαλουργούν.
Το 332 π.Χ. αιώνα ο Περδίκας γίνεται κυρίαρχος όλης της Καππαδοκίας και δημιουργεί τέσσερα Ελληνικά βασίλεια.
Του Λυσίμαχου, Του Σέλευκου, Του Κάσσανδρου, και του Πτολεμαίου.
Το 301 π.Χ. με την ένωση των Ελλήνων δημιουργούνται δυο ανεξάρτητα Κράτη.
Η νότια Καππαδοκία που ονομάζεται Μεγάλη Καππαδοκία, με κυβερνήτη των Αριαράθης και η προς τον πόντο Καππαδοκία, με κυβερνήτη των Μιθριδάτη.
Στα δύο αυτά κράτη, και οι κυβερνήτες, ήτανε φιλέλληνες και ποθούσαν πολύ την Ελληνική φιλοσοφία. Έτσι μετά απόκτησαν φιλικές σχέσης με τους Έλληνες της Αθήνας, όπου πήγαιναν να αποκτήσουν Ελληνική μόρφωση και παιδιά. Οι Βασιλείς προτιμούσαν Ελληνίδες γυναίκες για Βασίλισσες, έτσι οι Ελληνίδες Βασίλισσες φρόντιζαν τα παιδιά τους, οι αυριανοί βασιλείς, να έχουν μόρφωση και παιδιά Ελληνική.
Η Καππαδοκία γίνεται ένα κομμάτι του ελληνισμού με μεγάλη και ξεχωριστή ιστορία.
Το Ελληνικό έθνος αναγνωρίζει Βασιλιά της Καππαδοκίας, τον Αριάραθη ΙΧ το 101 έως 87 π.Χ.
Ο Βασιλιάς Αριαράθης πήρε για γυναίκα, του την αδερφή του Σέλευκου Στρατονίκη οπότε τα δυο Βασίλεια δημιούργησαν συγγένεια μεταξύ τους και η σχέσης των έγινε πιο κοντινή.
Τελευταίος Βασιλιάς της Καππαδοκίας τοποθετήθηκε ο Αρχέλαος το 36 π.Χ.
Ήταν ο πιο μορφωμένος της χώρας, ίδρυσε δυο Ελληνικές αποικίες.
Την Αρχαιλαϊδα που αργότερα ονομάστηκε (Κολονία) και (Ακ Σαράι) από τους Τούρκους. Και την Σεβάστεια.
Τοποθέτησε Δάσκαλους, Ρήτορες και Σοφούς, έτσι δημιουργείται ανάπτυξη, της Ελληνικής Παιδείας και του πολιτισμού.
Την Καππαδοκία την διέσχιζαν οι κυριότεροι δρόμοι.
Ήταν σύνορο προς τον Ευφράτη ποταμό και της κυλικίες Πύλες.
Η «ΠΑΡΣΣΑ» μία από τις αρχαίες πόλης, στην κορυφή του όρους Αντίταυρου ήταν το σύνορο και το πέρασμα προς την μεγάλη Ασία, από εκεί περνούσε ή «ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ» και ο μεγάλος δρόμος των καραβανιών προς την μεγάλη Ασία.
Από την αρχαία πόλη της Πάρσσας η περιοχή ονομάσθηκε Φάρασσα, «ΠΑΡΣΣΑ» στην Φαρασσιώτικη διάλεκτο το γράμμα Π προφέρεται ως Φ «ΦΑΡΣΣΑ».
Οι Φαρασσιώτες παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες με αρχαίο πληθυσμό των «ΧΕΤΤΑΙΩΝ»,που κατοικούσαν στην Καππαδοκία.
Δημιουργούσαν λατρείες προς τιμήν της Θεάς ΜΑ και του ΜΗΝ και πολύ συχνά τελετουργούσαν και πυροβατούσαν ιερείς στον Ναό της Περασίας ή Φερασίας Αρτέμιδος που υπήρχε λίγο πιο πάνω από το χωριό του Βαρασσού κοντά στο αρχαίο χωριό «ΠΑΡΣΣΑ».
Πάνω στα θεμέλια του ναού αυτού, τα χριστιανικά χρόνια χτίστηκε ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου με στραμμένο το ιερό προς τον βορρά, ίσος δεν είναι τυχαίο που στις πυροβασίες χρησιμοποιούν την εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου κατά το έθιμο της πυροβασίας.
Άλλες ομοιότητες είναι:
- Το γλωσσικό ιδίωμα των Φαράσσων που προέρχεται από την αρχαία ελληνική γλώσσα.
- Το γεγονός το ότι οι πρόγονοι τους ήταν κάτοικοι σπηλαίων δημιουργώντας χωριά κάτω από το έδαφος.
- Την λατρεία τους προς την θεά Δήμητρα την ΜΑ όπως έλεγαν οι Χετταίοι.
- Στην Φαρασσιώτικη διάλεκτο, την μάνα την λένε ΜΑ.
- Μόνο στα Φάρασσα κρατούν το πατροπαράδοτο γεγονός που συνέβη στην θεά Δήμητρα και την κόρη της Περισεφόνη με την αρπαγή της από τον θεό Πλούτων θεό του κάτω κόσμου και του Άδη.
- Ακόμα και σήμερα στης Φαρασσιώτικες παραδόσεις χορεύουν τον χορό.
ΕΙ ΤΑΤΑ ΣΕΪΤΑΤΑ, και Οϊ Μά Οϊ Μά εβκάμε ση στρατά, που συμβολίζει τον πόνο το κλάμα και τον οδυρμό της Θεάς Δήμητρας να παρακαλεί τον θεό να αφήσει την κόρη της να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της, και έτσι κατάφερε να μένει έξη μήνες στον επάνω κόσμο κοντά στην μάνα της, και έξη μήνες στον κάτω κόσμο.
Έτσι στο έθιμο οι Φαρασσιώτες στο πρώτο μέρος του χορού Εϊ Τατά Σεϊτατα δείχνουν πως η Θεά Δήμητρα οδυρόταν πονούσε και έδειχνε με της κινήσεις των χεριών της τον πόνο και το σημείο της καρδιάς, γιατί ή αγαπημένη της κόρη την αποχαιρετούσε για τον κάτω κόσμο. - Ο χορός των μαντηλιών ή «ΤΟΥ ΓΛΕΧΟΥ η ΠΑΙΓΝΗ» όπως έλεγαν οι Φαρασσιώτες χορευόταν μόνο στην περιοχή των Φαράσσων, επίσης έθιμο που κρατούσαν από την αρχαιότητα σαν συνέχεια του χορού ΣΕΪΤΑΤΑ όταν επέστρεφε η κόρη της Θεάς Δήμητρας στον επάνω κόσμο στην αγκαλιά της ΜΑ.
Χόρευαν πανέμορφες κοπέλες με πολύχρωμα μαντίλια τον χορό των μαντιλιών, διασκεδάζοντας για την χαρούμενη στιγμή της επιστροφής της κόρης της από των κάτω κόσμο. - Την γραφή που χρησιμοποιούσαν οι Χετταίοι με τα διπλά σύμφωνα.
Όπως Φάρασ-σα, Βαρασ-σός, Κισ-σκα, Τασ-στσι, Πάρσ-σα και πολλές άλλες λέξεις.
Υπήρχαν πάρα πολλά και πλούσια ορυχεία όπως αυτά του Ταύρου και του Αντίταυρου και δημιούργησαν νομισματοκοπείο στα Μάζακα, που αργότερα ονομάσθηκε ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ.
Το ορυχείο τις αρχαίας «ΚΙΣΚΙΣΣΟΣ» ή σημερινή Κίσκα Φαράσσων τροφοδοτούσε όλοι την περιοχή από αρχαιοτάτων χρόνων, με μπακίρι για της πανοπλίες των βασιλιάδων και των στρατιωτών.
Τα πρώτα χριστιανικά χρόνια με απόφαση του ο Τιβέριος έκανε την Καππαδοκία επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Η βόρειος Καππαδοκία ονομάσθηκε ΠΟΝΤΟΣ.
Και η προς τον Ταύρο και Αντίταυρο ονομάσθηκε ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ.
Οι Ρωμαίοι συνεργάζονται με τους Καππαδόκες του Νότου και οι σχέσεις μεταξύ τους γίνονται φιλικές.
Το 1ονμ.Χ. αιώνα γεννήθηκε στα Τυάννα ένας μεγάλος Φιλόσοφος, ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ο οποίος έγινε ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του Ελληνισμού της Καππαδοκίας.
Υπήρχαν και άλλα Ελληνικά και πολιτιστικά μέρη, στην Καππαδοκία όπως η Ναζιανζός, Νιγδη, η Νύσσα και Καισάρεια.
Τα πρώτα χριστιανικά χρόνια τα κόμανα ονομάσθηκαν, ΙΕΡΑΠΟΛΗΣ και τα Μάζακα, ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ που σαν κοινό τους σημείο ήταν θρησκεία ο πολιτισμός και ο αμυντικός σκοπός τους.
Στην Καππαδοκία η Ελληνική γλώσσα αρχίζει να εξαπλώνεται συνεχώς.
Η παλιά Καππαδόκικη γλώσσα ομιλιέται στης πόλης και στα χωριά, ως και τον 4ον μ.Χ. αιώνα, και από τον 6ον αιώνα έως των 11ον αιώνα η Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται, σαν γλώσσα επικοινωνίας σε όλη την Μικρά Ασία και ομιλημένοι και γραφόμενοι έως την και Τραπεζούντα.
Πρώτοι οι Καππαδόκες ασπάσθηκαν των χριστιανισμό.
Η Καππαδοκία γίνεται το κέντρο εξάπλωσης του χριστιανισμού.
Με την Ελληνική γλώσσα διαδίδεται ο χριστιανισμός στην περιοχή.
Στην τρίτη του περιοδεία ο Απόστολος Παύλος σταμάτησε στην Καισάρεια, και κήρυττε τον χριστιανισμόν. Η πρώτη επιστολή του Αποστόλου Πέτρου, το 63, έως 64, μχ αιώνα να αναφέρεται στους χριστιανούς της Καππαδοκίας. Η επιστολή αυτή είναι γραμμένη στην Ελληνική γλώσσα.
Ο Απόστολος Ανδρέας, αδελφός του Πέτρου μετά από την σκυθία, πήγε στους Καππαδόκες, τους Γαλάτες, και τους Ποντίους, και κήρυττε το Ευαγγέλιο.
Ο Απόστολος Ματθίας, μετά την Ιουδαία πήγε στους Καππαδόκες, και στους ποντίους, να αναγγείλει την χαρμόσυνη και ευχάριστη είδηση του χριστιανισμού.
Αφού οι μαθητές του Χριστού μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά είναι εύκολο να πιστέψομε ότι μία από τις τέσσερις γλώσσες που μιλούσε ο χριστός, ήταν η αρχαία ελληνική γλώσσα.
Η μητέρα του Χριστού ήταν Ελληνικής καταγωγής, το όνομα της σημαίνει «Μάρ το λευκό χρώμα και Ία – το άνθος το λουλούδι εις την Αρχαία Ελληνική γλώσσα, ΜΑΡΙΑ σημαίνει Άσπρο λουλούδι».
«Παναγία σημαίνει Πάντα Αγία, από το αρχαία ΠΑΝ, όπως Συνπαν συνέχεια Πάντα».
Αν αναλύσουμε την σημασία κάθε λέξεις βρίσκουμε την ρίζα από όπου προέρχεται, δεν είναι τυχαίο όπου η σφαίρα του συν πάντως και η ονομασίες του έχουν ρίζες ελληνικές.
Στον κύκλο του συν πάντως και των άστρων από χιλιάδες χρόνια οι ονομασίες είναι ελληνικές.
Ιωσούφ σημαίνει «Ιός σου» το οποίο έχει ρίζα αρχαία.
Αν δούμε στα αρχαία ονόματα πάντα φανερώνουν την καταγωγή, «Ιάσων Ίασης όν, δηλαδή ιός του ιατρού Ίασης – ιός» και πολλά άλλα ονόματα.
Ακόμα και μετά χριστό τα ονόματα συνέχισαν με το ίδιο λόγω και σημασία, Χρυσόστομος αυτός που λέει χρυσά λόγια, Γρηγόριος από το γρήγορο, ιός του γρήγορου, αν πάρουμε ονόματα και τα αναλύσουμε θα βρούμε πάντα την καταγωγή το επάγγελμα, το χάρισμα που συνοδεύεται με το ιός.
Ενώ το επάγγελμα και η εργασία φανερώνει το επίθετο. Όποιο όνομα και να πάρετε θα βρείτε τη σημαίνει και πια η ρίζα της γλώσσας του. Η μητέρα του χριστού είναι ελληνικής καταγωγής και ο χριστός μας είναι ελληνικής καταγωγής.
Όταν ένας από τους αποστόλους του χριστού επήγε και ανήγγειλε εις αυτόν, πως οι Έλληνες της Καππαδοκίας ασπάσθηκαν τον λόγων του θεού, «τον Χριστιανισμό».
«ο Χριστός κοίταξε στον ουρανό σήκωσε τα χέρια και είπε».
«Ηγγικεν η ώρα ίνα δοξαστεί ο υιός του θεού». Εις αρχαία την Ελληνική γλώσσα,
δηλ, Έφθασε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του θεού.
Από τότε η Καππαδοκία έγινε ένα μεγάλο εργοτάξιο μοναστηριών.
Πολλοί άνδρες και γυναίκες καταφεύγουν στο λόγω του Θεού, μονάζουν και δημιούργησαν σπουδαία Μοναστήρια.
Η Καισάρεια και η Μαλάτια γίνονται επισκοπικές έδρες διότι οι κοινότητες της Καππαδοκίας όλο και γινότανε περισσότερες.
Οι μονές αναδείχθηκαν Φάροι τις ορθοδοξίας, στα χρόνια των διωγμών κατά των χριστιανών.
Η Καππαδοκία με τα πολλά Μοναστήρια και με της πολλές εκκλησίες, μεταμορφώνεται σαν χώρα του θεού.
Πολλοί Καππαδόκες συνέχιζαν να καταφεύγουν εις των λόγων του Θεού, άφηναν τα σπίτια τους και ζούσαν σαν ασκητές δημιουργώντας λαξευτές σπηλιές στην ηφαιστειογενή λάβα που πριν από χιλιάδες χρόνια βγήκε από το όρος Αργαίο.
Ευκολοδούλευτο και με την φυσική ομορφιά του, επιδέξιοι τεχνίτες με άριστη τεχνική, δημιουργούν χιλιάδες Ναούς, Μοναστήρια, κονάκια μοναχών που γίνονται σωτήρες των χριστιανών, και έτσι κατόρθωσαν να κρατήσουν τα ΗΘΗ – ΕΘΙΜΑ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ζωντανή.
Στο μεγαλύτερο μέρος της Καππαδοκίας ήταν ελληνόφωνοι, υπήρχαν περίπου 70 κοινότητες που μετά το 1750 οι 40 κοινότητες, επιβάλλονται δια της βίας να ομιλούν την Τούρκικη γλώσσα, για να κρατήσουν την θρησκεία τους.
Τα χωριά που ήταν απόμερα πάνω στα όρη και τα βουνά ομιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, ή την Καππαδόκικη διάλεκτο, με το Φαρασιώτικο γλωσσικό ιδίωμα.
Στα χρόνια της ανταλλαγής οι οικογένειες που ήρθαν από τα χωριά των Φαράσσων, μιλούσαν στην μεταξύ τους επικοινωνία το γλωσσικό ιδίωμα αυτό.
Ακόμα και τώρα σε πολλά μέρη της Ελλάδος υπάρχουν πρόσφυγες των Φαράσσων, που μιλούν το γλωσσικό ιδίωμα, κρατούν τα ήθη έθιμα, τους χορούς και τα τραγούδια τους.
Στο χωριό Αγροσυκέα, με την Ανταλλαγή ήρθαν από τα χωριά των Φαράσσων, από την Κίσκα 18 οικογένειες, από το Σατί 28 από το Τσουχούρι 7 από τον Χοντσά 1 και από τον Βαρασσό 1 σύνολο 55 μικτές οικογένειες.
Ακόμα και τώρα στα προσφυγικά χωριά που ήρθαν από τα Φάρασσα πολύ μιλούν το γλωσσικό ιδίωμα και τραγουδούν τα παραδοσιακά τραγούδια.
